Post on 03-Aug-2020
str. 1
Gazetka szkolna, nr 4 Marzec/ Kwiecień
Serdecznie witamy wszystkich Naszych Czytelników!
Zapraszamy wszystkich do aktywnego włączenia się w tworzenie naszej gazetki.
Mile widziane pomysły udoskonalania biuletynu szkolnego.
Redakcja
Krzyżówka wiosenna
Rozwiąż krzyżówkę i odczytaj hasło. 1. Kukła, palona i topiona na wiosnę. 2. Część topniejącego lodu, znajdującego się na rzeczce. 3. Miesiąc w którym rozpoczyna się lato. 4. Kwiat wyłaniający się za śniegu. 5. Kotki, które rosną na drzewach. 6. Ptak, symbolizujący wiosnę.
Nagrodę za poprawnie rozwiązaną krzyżówkę otrzymuje: Łukasz Ćmok, uczeń klasy 6.
1
2
3
4
5
6
str. 2
Twórczość uczennicy z naszej szkoły
Wietrzyk
Leci z południa i z północy,
a z wschodu trafi się też czasem.
To wietrzyk mały, czasem duży
grzeje lub ziębi wszystkie uszy.
Choć narzekają czasem babcie
na reumatyzmy bóle w nogach.
To my kochamy wietrzyk nasz,
Polećmy więc z nim w wielki świat!!!
Katerina
str. 3
Podstawowe informacje
Kangur olbrzymi (Macropus giganteus) – duży torbacz z rodziny kangurowatych, endemit
kontynentu australijskiego, jeden z najbardziej popularnych kangurów, często mylony
z kangurem szarym, łapanym dla skór i mięsa już przez Aborygenów. Przez
Europejczyków widziany po raz pierwszy w 1770 r. Obok kangura rudego i szarego należy
do największych wśród współcześnie żyjących torbaczy. Zasięg występowania kangura
olbrzymiego jest ograniczony do kontynentu australijskiego i wysp wchodzących w skład
stanu Tasmania. Na kontynencie można go spotkać wzdłuż wschodnich wybrzeży
– Queensland, oprócz zachodniej części Półwyspu Jork, Nowa Południowa Walia, Wiktoria
i nielicznie na obszarach Australii Południowej. Typowe siedlisko kangura olbrzymiego to
otwarte tereny lesiste i trawiaste, ze stosunkowo dużymi opadami deszczów, ale coraz
częściej spotykany jest na terenach półpustynnych.
Wygląd
Z typową dla kangurowatych sylwetką – mała głowa, duże uszy,
krótkie przednie i długie tylne kończyny – całkowicie
wyprostowany osiąga ponad 2 m, przy wadze ponad
60 kg, maksymalnie do 90 kg. Przeciętna długość
ciała wynosi 1,5-1,8 m, ogona 95-120 cm. Samica
jest zwykle mniejsza – 40 kg masy ciała i 85-120 cm
długości, ogon 75 cm. Ciało pokrywa gładka, miękka
i gęsta sierść koloru szarobrunatnego, część brzuszna,
nogi i spodnia część ogona są jaśniejsze, na części
twarzowej mogą miejscami występować siwe włosy.
Kangury olbrzymie z terenów położonych bliżej wybrzeży
mają jaśniejsze futro niż w głębi lądu, natomiast na południu
kontynentu i w Tasmanii mają futro dłuższe.
str. 4
Tryb życia
Kangury olbrzymie są zwierzętami wyłącznie
roślinożernymi. Żywią się liśćmi, pędami
traw z rodzaju Spinifex, ziołami,
nierzadko pasąc się razem ze
zwierzętami hodowlanymi (owce, bydło).
W niewoli zjadają również owoce. Żerują od
zmierzchu do świtu, a w ciągu dnia śpią lub
odpoczywają chowając się w cieniu drzew lub
wykopując zagłębienia w ziemi. Pasący się kangur
skubie trawę w pozycji siedzącej podpierając się
ogonem.
Status
Kangury jako roślinożercy regulują wzrost i rozprzestrzenianie się roślinności trawiastej
i krzewiastej. Zdarza się, że wkraczają na tereny uprawne wyrządzając
lokalne szkody. W globalnej skali ich negatywny wpływ na
gospodarkę człowieka jest znikomy. Liczebność
populacji nie jest na tyle duża, aby mogły znacząco
szkodzić uprawom lub wpływać na parametry
gleby na zajmowanych pastwiskach. Liczebność
dzikiej populacji jest szacowana na blisko 2
mln osobników. Ostry spadek liczebności
odnotowany w latach 80. i 90. XX w. –
szczególnie w Tasmanii – został zahamowany.
Kangury olbrzymie mają niewielu naturalnych
wrogów. Od tysięcy lat były obiektem polowań
dla australijskich Aborygenów, a później dla
europejskich osadników. Zabijano je dla futra
i mięsa. Czasami są atakowane przez dingo. Kangur
olbrzymi jest chroniony przepisami prawa australijskiego, a jego
wykorzystanie w przemyśle jest ściśle monitorowane i limitowane. W klasyfikacji IUCN
został zaliczony do kategorii mniejszego ryzyka (kategoria LR/lc ver 2.3). Odizolowana
na Tasmanii od przynajmniej 10 000 - 15 000 lat populacja, zaklasyfikowana jako
podgatunek Macropus giganteus tasmaniensis Le Souef, 1923 została zaliczona do
kategorii NT. Obecnie występuje tylko we wschodniej Tasmanii.
Opracował: Wojciech Janota, kl. 6
str. 5
To zwierzątko o zaokrąglonym pyszczku przypomina pluszowego
niedźwiadka. Prawie całe jego życie toczy się na drzewach. Jest mu
tam tak dobrze, że może spędzić wiele lat bez schodzenia na ziemię.
Żyje uczepiony konarów wszystkimi swoimi pazurkami. Kiedy
wyjątkowo znajduje się na ziemi, porusza się bardzo wolno, małymi
żwawymi podskokami. Koala to zwierzę powolne i spokojne, które śpi na swoim drzewie
średnio 19 godzin na dobę. Jego ulubionymi drzewami są eukaliptusy, a ich młode liście
stanowią największy i jedyny przysmak. Stały kontakt z eukaliptusami sprawia, że sam koala
przesiąknięty jest zapachem tych drzew. Smakuje mu tylko kilka spośród około 600 gatunków
eukaliptusów, które występują w przyrodzie. Jest to powód, dla którego bardzo trudno
trzymać go w niewoli. Koala nigdy nie pije i właśnie od tej cechy bierze się jego nazwa
w języku Aborygenów. „Koala” znaczy bowiem „zwierzę, które nie pije”.
Klasyfikacja Rozmiary
Podgromada: ssaki właściwe; Ma 60 do 85 cm długości;
rząd :torbacze; waży od 8 do 15kg.
rodzina: Phascolarcitdae.
Ochrona
Gatunek zagrożony wyginięciem i objęty
całkowitą ochroną. Jest prawie na
wymarciu z powodu niszczenia jego
środowiska i polowań ze względu na futro.
Obecnie pozostało około
100 000 osobników.
Opracował: Łukasz Ćmok, kl. 6
Środowisko życia Koala żyje w lasach
Eukaliptusowych,
porastających wybrzeża
wschodniej Australii
(w stanach Nowa Południowa
Walia i Wiktoria).
Tryb życia
Odżywianie: odżywia się wyłącznie liśćmi
eukaliptusa, których może zjeść nawet 1
kg w ciągu doby. Prowadzi nocny tryb
życia.
Wrogowie: dopóki nie zejdzie
ze swojego drzewa, nie musi
obawiać się drapieżników, takich jak lis.
Instynkt społeczny: zwykle żyje samotnie,
czasem w małej grupie.
str. 6
Rodzaje Tańca!!!
Taniec był z ludzkością od zawsze. Jest najstarszą piękną sztuką, jaką można było zobaczyć,
ale której nie zobaczymy teraz. Znajdziemy go w każdej epoce i kulturze pod najróżniejszymi
postaciami. Od tysiącleci ludzie przekazywali swoje opowieści poprzez taniec, używali go do
wywoływania deszczu, był to tak zwany taniec deszczu. Tańczono go jednak także aby
spowodować wzrost urodzaju i zapewnić pomyślność łowów, nie tylko w czasie suszy. Wielu
wojowników tańcem wzbudzało odwagę, w sobie, przed nadchodzącą walką. Jak wyglądały
najstarsze tańce nie wiadomo. Powód jest prosty: taniec nie pozostawia po sobie śladów, które
możemy dotknąć i odtworzyć ruchy tancerzy. W kulturze europejskiej najwcześniejsze
wiadomości o tańcu znajdziemy u Homera, opisuje on w Iliadzie grecką choreę. Do naszych
czasów dotrwał także opis tańca króla Dawida przed Arką Przymierza ze Starego Testamentu.
Stąd taniec ma swoje korzenie nie tylko w kulturze i sztuce, ale też religii oraz jest
wykorzystywany w tych dziedzinach, do dziś.
1. Taniec rytualny towarzyszył ceremoniom religijnym. Pomysł narodził się
w Hiszpanii. Z tamtego okresu pochodzą tańce przed świętym sakramentem, w dniu Bożego
ciała. Takie ceremonie odbywały się w kościołach w Toledo, Walencji i Sewilli. Taniec jaki
wykonywano nazywany był farsas santas y piadosas co oznacza obchody święte i pobożne.
Były to wczesne jeszcze odmiany intermezzo, które wystawiano w kościołach i klasztorach.
2. Balet jest to widowisko teatralne, którego głównym środkiem wyrazu jest taniec.
Nie jest to zwykłe ruszanie się po parkiecie, posiada on swoją choreografię, którą odgrywa się
w rytm muzyki na tle pięknych dekoracji. Balet jest marzeniem wielu małych dziewczynek,
które kochają tańczyć. Wykształcenie się do roli baletnicy wymaga od tancerzy wytrwałości
i cierpliwości, ale nie tylko od nich.
3. Hip-Hop jako taniec narodził się w latach 80-tych, ale jako kultura jego istnienie
sięga wczesnych lat 70-tych. Taniec hip hop narodził się w mieście Nowy York w czasach
kiedy „Beat Street Era” chyliła się ku końcowi. W klubach jednym z dominujących nurtów
muzycznych stał się właśnie hip hop i to do jego brzmień poruszała się społeczność
afroamerykańska i latynoska. Z czasem ruchy z imprez zyskiwały swoje nazwy, zwiększała
się też ich liczba nastąpiła zatem swoista kodyfikacja ruchów oraz określenie nazwy stylu
jako hip hop z racji muzyki, do której był on wykonywany. To co podstawowe hip hopie to
bounce czyli feeling charakterystyczny dla tego tańca polegający na odwzorowaniu
podstawowego beatu poprzez cykliczna pracę ciała. Hip Hop pomimo dużej ilości nazwanych
ruchów, jest przede wszystkim tańcem improwizacji, nie stanowi tez zamkniętej struktury
ciągle czerpiąc inspirację z innych styli tanecznych, takich choćby jak popping i inne style.
Opracowała: Klaudia Gawlas, kl. 6